Αξιοθέατα

Ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Υπάρχουν πολλά ιστορικά μνημεία που διασώζουν την παράδοση και την ιστορία αυτού του τόπου, η οποία είναι ζωντανή στη μνήμη μας και ως πιο αντιπροσωπευτικό θεωρείται το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη νότια πλευρά του χωριού. Το μοναστήρι είναι τυλιγμένο με μια πληθώρα θρύλων και μαρτυριών. Κτίστηκε τον 17ο αιώνα με τη συνδρομή όλων των κατοίκων και το θεμέλιο λίθο τοποθέτησε ο μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ Ξενόπουλος ο οποίος απάλλαξε με πολλούς κόπους ένα μέρος των κτισμάτων της βουλής από τα κατακτητικά χέρια του Απτούλ Εφέντη των Ιωαννίνων που κατείχε τότε το χωριό. Στη μονή φυλάσσονταν άγια λείψανα, όπως η κάρα του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος Πατριάρχου Αλεξανδρείας του Θαυματουργού. Στην Ιερά μονή των Σελλάδων υπήρχαν κτισμένα κελιά ολόγυρα που φιλοξενούσαν τους επισκέπτες κατά τη γιορτή της Παναγίας το δεκαπενταύγουστο, καθώς επίσης και σταύλοι για τα ζώα.

Πολλοί καπεταναίοι γνωστοί για την έντονη αγωνιστικότητα τους κατά την επανάσταση του 1821, όπως ο Κατσαντώνης, ο Κουτελίδας, ο Καραϊσκάκης, ο Μπακόλας και άλλοι, επισκέπτονταν το μοναστήρι. Η σημαντικότερη όμως αναφορά είναι αυτή που λέει ότι ο Νικόλαος Σκουφάς, ιδρυτικό μέλος της Φιλικής Εταιρίας, έμαθε τα πρώτα του γράμματα στο κρυφό σχολειό της Παναγίας από τον Κωνσταντίνο Γεροστάθη. Δυστυχώς δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια να έρθει στο φως το περιβόητο κρυφό σχολειό των Σελλάδων που διέσωσε την ελπίδα στους βασανισμένους Σελλαδίτες και χάρισε το φως της γνώσης στους γενναίους ανθρώπους που μας πρόσφεραν την ελευθερία. Η είσοδος του ήταν στο πηγάδι που βρίσκονταν στο κέντρο της αυλής του μοναστηριού. Μερικοί χωριανοί μας προσπάθησαν χρησιμοποιώντας ερασιτεχνικά μέσα να το εξερευνήσουν, αλλά η προσπάθεια τους απέτυχε καθώς το κύριο πρόβλημα που αντιμετώπισαν ήταν η έλλειψη οξυγόνου αφού έπρεπε να φτάσουν πολύ βαθειά και ο χώρος ήταν πολύ στενός. Κατά καιρούς γίνονται προσπάθειες να εξερευνήσει η αρχαιολογία το χώρο, αλλά ακόμα παραμένουν άκαρπες. Στη σκέψη κάθε Σελλαδίτη είναι να έρθει στο φως το κρυφό σχολειό που όλοι το έχουν παραμελήσει, παραγκωνίζοντας επανειλλημμένα τα αιτήματα μας για ανασκαφή του χώρου. Σήμερα πλέον, η μονή χρησιμοποιείται μόνο ως ναός αφού τα κελιά και οι στάβλοι γκρεμίστηκαν από τους βάναυσους κατακτητές που πέρασαν από τις Σελλάδες.

Έχουν συνδεθεί πολλοί θρύλοι με το μοναστήρι της Παναγίας. Οι Σελλαδίτες, ανέκαθεν ήταν πολύ πιστοί στη Παναγία και πιστεύεται ότι όταν το 1806 έπεσε στο χωριό η επιδημία πανώλης, η Παναγία ως θαύμα γλίτωσε τους χωριανούς από τη φοβερή αυτή αρρώστια. Συγκεκριμένα υπάρχει ένας γλαφυρότατος μύθος ότι η Παναγία κυνήγησε μακριά τη πανώλη με τη ρόκα της. Βέβαια σήμερα λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν αυτές τις δοξασίες, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι από σεβασμό στη παράδοση να διαδώσουμε στη μνήμη μας και στην ιστορία μας ο,τι μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας.

Μνημείο των πεσόντων Σελλαδιτών

Στη νότια πλευρά του χωριού, μέσα σε ένα άλσος με πεύκα είναι κτισμένο ένα μνημείο για τους εκτελεσθέντες Σελλαδίτες τη περίοδο της κατοχής. Εκεί καταθέτουμε στεφάνια σε μια σεμνή τελετή κάθε εθνική επέτειο, ως φόρο τιμής για όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία μας. Σε ένα μάρμαρο υπάρχουν χαραγμένα τα ονόματα δώδεκα νέων ανθρώπων που εκτελέσθηκαν βάναυσα από το κατακτητή τη μαρτυρική εκείνη ημέρα της 24ης Σεπτεμβρίου 1943 και υπήρξαν τα εξιλαστήρια θύματα μιας δραματικής περιπέτειας που έζησαν όλοι οι χωριανοί. Οι εκδηλώσεις προς τιμήν των δώδεκα αυτών ηρώων δεν έχουν σκοπό να υπενθυμήσουν τραγικές στιγμές και να προκαλέσουν πόνο και θλίψη, αλλά να διδάξουν την αποφυγή παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον. Πράγματι, αυτές οι μνήμες είναι οδυνηρές και προκαλούν πόνο, τείνουν ωστόσο να κλείσουν με το πέρασμα των χρόνων και μένει μόνο η ανάμνηση του ηρωισμού και της ανδρείας εκείνων των ανθρώπων που η συμπεριφορά τους αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.

Εκτελεσθέντες:

Γιώτης Χαρίλαος του Κωνσταντίνου, ετών 38

Ζορμπαλάς Ευάγγελος του Αναστασίου,  ετών 35

Ζορμπαλάς Ευθύμιος του Ιωάννη, ετών 49

Κατσιμπόκης Παναγιώτης του Χρήστου, ετών 39

Σαπρίκης Δημήτριος του Χρήστου, ετών 37

Σταύρος Αθανάσιος του Νικολάου, ετών 37

Στεργίου Γεώργιος του Ευσταθίου, ετών 27

Στεργίου Νικόλαος του Κωνσταντίνου, ετών 48

Τζουβάνος Δημήτριος του Βασιλείου, ετών 30

Τζουβάνος Ευάγγελος του Βασιλείου, ετών 27

Τζουβάνος Σπυρίδων του Βασιλείου, ετών 21

Τσουπράς Βασίλειος του Κωνσταντίνου ιερέας, ετών 54

Ο Πολιούχος των Σελλάδων Άγιος Γεώργιος

Ο πολιούχος του χωριού μας είναι ο Άγιος Γεώργιος. Η μεγαλοπρεπής αυτή εκκλησία είναι κτισμένη το 1855 επί Μητροπολίτου Σοφρωνίου στο υψηλότερο σημείο του λοφίσκου των Σελλάδων και σχεδιάστηκε από το Νεόφυτο Σαπρίκη, ο οποίος σχεδίασε τη περιοχή γύρω από τον Άγιο Γεώργιο και κατασκεύασε περιτείχισμα που περιέχει την ομώνυμη εκκλησία, το κοινοτικό κατάστημα εκείνης της εποχής και το σχολείο. Το 1989 και συγκεκριμένα στις 16 Απριλίου, με δαπάνες χωριανών και ξένων επί Μητροπολίτου Ιγνατίου και ιερέα Βασιλείου Δ. Καρακώστα, ο ναός ανακαινίστηκε και έχει τη σημερινή του μορφή. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η περιοχή αυτή μοιάζει με ακρόπολη που δηλώνει το τέλος του χωριού προς το βορά. Ο ναός αυτός ανακαινίστηκε πριν από μερικά χρόνια και εκεί σήμερα τελούνται οι περισσότερες Θείες Λειτουργίες. Δίπλα στην εκκλησία στέκεται το πρώτο σχολείο των Σελλάδων και το παλιό καμπαναριό. Το σχολείο αυτό είναι πετρόχτιστο, διόροφο με ψηλή πέτρινη σκάλα και χτίστηκε προσεγμένα. Σήμερα ο χώρος αυτός λειτουργεί ως αίθουσα κατηχητικών μαθημάτων και ως χώρος συνάθροισης των χωριανών κάθε Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία.

Τα εξωκκλήσια του χωριού μας

Τη πιστότητα και την ευλάβεια των χωριανών αποδεικνύουν τα πολυάριθμα εκκλησάκια που είναι διάσπαρτα σε όλη την έκταση του χωριού. Σε κάθε λόφο γύρω από τις Σελλάδες είναι κτισμένο ένα εξξωκλήσι που τιμά τους Αγίους Παντελεήμονα, Ιωάννη και Νικόλαο. Στο νεκροταφείο του χωριού, προστάτης των ψυχών των προσφιλών μας προσώπων που κείτονται θαμμένοι εκεί, στέκει το όμορφο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.

Το δημοτικό σχολείο

Το δημοτικό σχολείο στεγάζεται σε έναν ανακαινισμένο χώρο στο κέντρο του χωριού, δίπλα στη πλατεία, το λεγόμενο «κοτσέκι». Η λέξη αυτή είναι τούρκικης προέλευσης και δηλώνει τη χρήση του κτηρίου από τους Τούρκους ως αποθήκη. Στην αποθήκη αυτή συσσωρεύονταν τα προϊόντα από το φόρο της δεκάτης που πλήρωναν οι χωριανοί στον τούρκο διοικητή των Ιωαννίνων και της ευρύτερης Ηπείρου. Γύρω από το σχολείο υπάρχει μια πελώρια αυλή, στο μέσο της οποίας υπήρχε ένας μακρόβιος πλάτανος, όπου έβγαινε ο τελάλης του χωριού και ανακοίνωνε στους χωριανούς όποια είδηση τους ενδιέφερε.

Το ρολόι

Το ρολόι, που αποτελεί ένα κόσμημα για τη πλατεία του χωριού, χτίστηκε το 1975 με δαπάνη όλων των χωριανών. Σχεδιάστηκε από τον αείμνηστο Βασίλειο Τζουβάρα, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου για πολλά χρόνια. Ανήκει στη δικαιοδοσία του πολιτιστικού συλλόγου και συμβολίζει την ομόνοια και την αλληλεγγύη που διακατέχει τις ψυχές των κατοίκων του χωριού.