Η κοινωνική συμμετοχή κι ο έλεγχος προϋπόθεση για την επιτυχία των σχεδίων διαχείρισης απορριμμάτων.(Σχετικά με την μονάδα κομποστοποίησης στις Σελλάδες Δ.Ν.Σκουφά)

Στις 21/04/2016 στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ν.Σκουφά το 31^ο απ’ τα θέματα ημερήσιας διάταξης αφορούσε την παραχώρηση έκτασης 15 στρεμμάτων στην περιοχή ‘’ΛΑΚΚΑ’’ της τοπ. κοιν. Σελλάδων στον σύνδεσμο διαχείρισης απορριμμάτων για την κατασκευή μονάδας κομποστοποίησης. Απ’ την εισήγηση του δημάρχου διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για μια επένδυση 1500000 ευρώ που θα καλύπτει ανάγκες υποδοχής βιοαποβλήτων των τεσσάρων δήμων του Ν.Άρτας καθώς και του γειτονικού δήμου Ζηρού.

Με δεδομένη την αρνητική γνωμοδότηση του τοπικού συμβουλίου Σελλάδων, την παντελή άγνοια των κατοίκων του χωριού, αλλά και την έλλειψη γενικότερης πληροφόρησης των ίδιων των δημοτικών συμβούλων, ζητήσαμε την αναβολή συζήτησης του θέματος ειδάλλως θα το καταψηφίζαμε κάτι που τελικά πράξαμε.

Θεωρήσαμε πως συζήτηση για ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς να προηγηθεί:1)Δημόσια διαβούλευση των πολιτών του δήμου και ειδικότερα των κατοίκων της τ.κ. Σελλάδων οι οποίοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στη λαϊκή συνέλευση του χωριού τους να ενημερωθούν και να αποφασίσουν. 2)Συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο πάνω σ’ένα πλαίσιο εισήγησης που θα διαμορφώσει το ΤΣΔΑ(τοπικό σχέδιο διαχείρισης απορριμμάτων) του δήμου, βασισμένο στην υφιστάμενη κατάσταση και σε ότι ορίζει το ΕΣΔΑ(εθνικό σχέδιο διαχείρισης ) και το ΠΕΣΔΑ(περιφερειακό σχέδιο) Ηπείρου. Αυτό δεν αποτελεί απλά υποχρέωση του κάθε δήμου, αυτό ορίζει η απλή λογική.Ή για να το πούμε πιο λαϊκά:’’πρώτα βάζουμε το άλογο και μετά το κάρο’’.

Κάναμε απολύτως σαφές πως δεν είμαστε αντίθετοι ‘’επί της αρχής’’ στην κομποστοποίηση ως μέρος μιας συνολικότερης διαδικασίας διαχείρισης απορριμμάτων, τονίσαμε όμως ότι:1)Κάθε τέτοιου είδους επένδυση είναι καταδικασμένη να αποτύχει(όπως έχει αποδείξει και η ευρωπαϊκή εμπειρία) και να καταστεί ανενεργή εάν δεν στηριχτεί πάνω σ’αυτό που ονομάζεται ‘’διαλογή στην πηγή’’, κι αυτό προϋποθέτει πρώτα και κύρια τη συστηματική και συνεχή εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού με ενθάρρυνση της ενεργής συμμετοχής των πολιτών σε κάθε δράση διαχείρισης μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας.Τέτοιος σχεδιασμός στο δήμο μας δεν έχει υπάρξει έως σήμερα με ευθύνη της δημοτικής αρχής. 2)Είναι τουλάχιστον αφελές σε δήμους χαμηλής αστικής πυκνότητας σαν το δήμο Ν.Σκουφά να μην προκρίνεται η οικιακή κομποστοποίηση, η δυνατότητα δηλαδή της κάθε νοικοκυράς να επεξεργάζεται τα οργανικά υπολείμματα του σπιτιού και να πετάει το παραγόμενο λίπασμα στον κήπο ή στο χωράφι γι αυτό και η οικιακή κομποστοποίηση εμπίπτει στην έννοια της ανακύκλωσης κι όχι της πρόληψης. Αντί αυτού επιλέγουμε να πληρώνουμε ένα κόστος διαχείρισης με ποσότητες σκουπιδιών που θα συλλέγονται, μεταφέρονται και επεξεργάζονται κάπου αλλού; 3)Καμιά επένδυση μικρή ή μεγάλη, κομποστοποίησης ή ανακύκλωσης ή οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των κατοίκων της περιοχής.

Στους προβληματισμούς μας αυτούς το μοναδικό αντεπιχείρημα του δημάρχου ήταν ότι αυτός ως πρόεδρος του συνδέσμου απορριμμάτων έχει την εμπειρία και γνωρίζει καλύτερα. Παρότι όμως στη συνεδρίαση του Δ.Σ. ήταν φειδωλός στην ενημέρωση , σε συνέντευξή του στο τοπικό τύπο δυο βδομάδες μετά ανέπτυξε πλήρως το σχεδιασμό της συγκεκριμένης επένδυσης. ’’Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που εδώ και καιρό το συζητάμε και το προετοιμάζουμε’’,είπε. Φυσικά χωρίς οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι πολίτες του δήμου να γνωρίζουν οτιδήποτε. ’’Πρόκειται για θετική εξέλιξη όσον αφορά την περιοχή μας.. ‘’ όπως τόνισε. Ποιοί θα το κρίνουν αυτό; ‘’Σε πρώτη φάση δεν συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτή την υποδομή απόβλητα χυμοποιείων ή ζωϊκών αποβλήτων κλπ’’.Σε αντιδιαστολή όμως αυτών, η πρόεδρος της επιτροπής περιβάλλοντος χωρ.σχεδιασμού και ανάπτυξης της περ. Ηπείρου αντιπεριφερειάρχης Τατιάνα Καλογιάννη μίλησε για πρόβλεψη συνδιαχείρισης λοιπών ρευμάτων αποβλήτων(γεωργικών,υπολείμματα από βιομηχανίες τροφίμων κλπ).Τι ισχύει τελικά;

Θέτουμε αυτές τις παρατηρήσεις και τα ερωτήματα για να καταδείξουμε το τεράστιο έλλειμμα ενημέρωσης και την απουσία κοινωνικής συμμετοχής στο σχεδιασμό της διαχείρισης απορριμμάτων του δήμο μας, με άμεση οικονομική συνέπεια(στα δημοτικά τέλη) αλλά και τον κίνδυνο για μελλοντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Διεκδικούμε ενεργά ως δημοτικοί σύμβουλοι και ως πολίτες τη συμβολή μας στη διαδικασία αυτή σε μια συλλογική προσπάθεια για να κάνουμε τον τόπο μας ‘’ιδανικό για να ζείς’’.

Οι δημοτικοί σύμβουλοι των παρατάξεων ‘’Δήμος πολιτών’’ με επικεφαλής τον Θεόδωρο Μουσαβερέ και ‘’Παρέμβαση πολιτών’’ με επικεφαλής τον Μπάμπη Πεσλή, του Δήμου Νικολάου Σκουφά.

Προαγωγή Αξιωματικού Ελληνικής Αστυνομίας

Στο βαθμό του Ταξίαρχου προήχθη ο χωριανός μας Δημήτριος Κολτούκης, μετά τις πρόσφατες κρίσεις της Ελληνικής Αστυνομίας.   Ο κ. Κολτούκης γεννήθηκε στα Θεοδώριανα Άρτας, ενώ μεγάλωσε και πήγε σχολείο στις Σελλάδες.                                                       Του ευχόμαστε υγεία και κάθε επιτυχία στα νέα του καθήκοντα και εις ανώτερα!

Οι παλιές Απόκριες στις Σελλάδες

Επειδή τα Σελλαδίτικα Νέα γράφουν αλλά και καταγράφουν την ιστορία του χωριού μας, σας παραθέτουμε ένα άρθρο από το αρχείο εφημερίδας μας  το οποίο περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια πώς γινόταν οι Απόκριες στο χωριό μας.                                                        Το κείμενο είναι του αείμνηστου δάσκαλου  Χρήστου Σεργιάννη.

 Ο Πόλεμος -ο 2ος Παγκόσμιος- ήταν η αιτία να γίνουν πολλές μεταβολές και αλλαγές. Άλλαξαν πολιτικά και οικονομικάσυστήματα, προόδεψαν οι επιστήμες. Εμφανίστηκαν καινούργια κράτη και, προπαντός, καινούργιες νοοτροπίες καιπροοπτικές για το μέλλον της ανθρωπότητας. Τώρα, αν όλα αυτά έχουν ή θα έχουν ένα θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα,πέφτει σ’ άλλους ο λόγος να τα σταθμίσουν. Εκείνο, όμως που με βεβαιότητα μπορούν να πουν όλοι όσοι έζησαν μπροστά και μετά τον πόλεμο, είναι ότι ο πόλεμος έγινε η διαχωριστική γραμμή των δύο διαφορετικών κόσμων. Του προπολεμικού και του μεταπολεμικού.

Οι παλιές γενιές, που έζησαν και έδρασαν στα προπολεμικά χρόνια, δημιούργησαν ένα δικό τους τρόπο ζωής σ’ όλους τους τομείς, κυρίως δε στα ήθη και έθιμα γύρω από κάθε θρησκευτική και κοινωνική γιορτή. Πολλά απ’ αυτά τα αφάνισε στρόβιλος της θύελλας του πολέμου και το νεωτεριστικό κύμα που συχνά ακολουθεί τα μεταπολεμικά χρόνια. Πολλά έχουναντικατασταθεί με νέα ήθη και έθιμα, ξενοφερμένα ή εντελώς προσαρμοσμένα με τα νέα δεδομένα της ζωής. Διατηρούνται, όμως, ακόμα λίγα από τα παλιά. Τα φυλάνε με το ζήλο της καρδ

ιάς τους οι γέροντες και οι γριούλες για να τα πάρουν μαζί τους ανέπαφα και αμόλυντα, όταν θά ‘ρθει η σειρά τους να φύγουν.

Πώς, όμως, γίνονται οι προπολεμικές Αποκριές στοχωριό μας;

 (Η παρακάτω φωτογραφία έιναι από τις Απόκριες του 1958 στην Πλατεία του Χωριού μας)

 Σχεδόν μετά τα Χριστούγεννα άρχιζαν και οι προετοιμασίες για τις Αποκριές. Οι νέοι και αρκετοί μεσόκαιροι, αφού ανταμώνανε -που Αλλού;- στο καφενείο ή στην πλατεία συμφωνούσαν πώς θα γιορτάσουν τις ερχόμενες Αποκριές.Κανόνιζαν ποιοι θα ντυθούν γενίτσαροι (φουστανελάδες) και ποιοι νύφες (με γυναικεία φορέματα).

Φρόντιζαν να εξασφαλίσουν φουστανέλες, τσαρούχια και τ’άλλα απαραίτητα της ενδυμασίας του ευζώνου ή να εξασφαλίσουν από αδερφές, ξαδέρφες και άλλες γυναίκες τα γυναικεία φορέματα για τις νύφες. Φουστανέλες ήταν αρκετές τότε στο χωριό. Είχαν πολλοί γέροντες και μεσόκοποι, που τις φτιάχνανε για το γάμο τους. Έπειτα ήρθε ο πόλεμος και η καταστροφή, ήρθε η Κατοχή και το κάψιμο του χωριού από τους Γερμανούς. Κάηκαν τα πάντα. Κάηκαν και οι φουστανέλες ή ξηλώθηκαν τα εξήντα λαγκιόλια τους για να γίνουν πουκάμισα ή εσώρουχα, για να γιατρέψουν τις άμεσες ανάγκες των ταλαιπωρημένων.

Μαζί με τους ευζώνους και τις νύφες άρχιζαν και οι προετοιμασίες των μασκαράδων. Οι αρχιμασκαράδες, αφού βασάνιζαν με το μυαλό τους τα μασκαράτικα νούμερα που θα έπαιζαν, φροντίζανε να βρούνε τους μασκαράδες που θα τα έπαιζαν και τις παράξενες φορεσιές τους. Νούμερα από τη ζωή του τόπου, φάρσες, παθήματα, επιτυχίες, αποτυχίες και τόσα άλλα που επινοούσε η φαντασία του αρχιμασκαρά.

Οι μάσκες ήταν αυτοσχέδιες και χοντροφτιαγμένες από στρατιάνι, κερί, κάρβουνο και βερνίκι. Οι μύτες χοντρές και μακριές, τα μάτια βαθουλωτά, τα δόντια πεταγμένα και τα μάγουλα μογγολικά και μαύρα.Ρούχα κουρελιασμένα και παράξενα, που έκαναν για σκιάχτρα στο μποστάνι, με κουδούνια στη μέση, με δέρματα που τύλιγαν τα πόδια, μ’ ό,τι παράξενο μπορείς να φανταστείς.

Έτσι, έβλεπες γριές καμπούρες με λανάρια, να λαναρίζουν μαλλιά, ή με ρόκες, που πήραν το στενοσόκακο της ρούγαςγια να βρουν κουβέντα. Έβλεπες τους ξυλοπόδαρους σαν υπερφυσικά όντα, να ξεκαμπούν απ’ τα στενά και να κουνιούνται πέρα δώθε με χαντζάρες ή δρεπάνια. Τα χάρο, με προσωπίδα νεκροκεφαλής, ολόμαυρο και αραχλό, να θερίζει με την κοσιά ατέλειωτες ζωές. Τον Νοστραδίν Χόντζα να σέρνει το βρακωμένο γαϊδούρι του στο δρόμο, χαμογελώντας και χα-ζολογώντας. Τον αρχιδιάολο να μαζεύει τους διαόλους με τον κύπρο και να σχεδιάζει καινούργιες δίκες. Τον αρχιδικαστήνα δικάζει τον άτυχο για τις αγροζημιές ή γιατί έκλεψεν οπώρας. Τα εκτελεστικά όργανα να εφαρμόζουν τον μασχαράτικονόμο, κρεμώντας τον τιμωρημένο κι ανάβοντας φωτιά με καλαμιές κάτω απ’ τα πόδια του. Το μακάβριο θέαμα του πεθαμένου στην κάσα, που άξαφνα νεκραναστήθηκε. Τις απομιμήσεις των ζώων και πολλές φορές τους προσποιητούς ή και αληθινούς ξυλοδαρμούς των μασκαράδων από παρεξήγηση, που κατέληγε στη ματαίωση του νούμερου για ν’ αντικατασταθεί απ’ άλλο, άλλων μασκαράδων.

Έρχονταν οι πρώτες Απόκριες. Όλα ήταν έτοιμα. Οι γενίτσαροι και οι νύφες θα χόρευαν το γαϊτανάκι ή απλώς θαγλεντούσαν χορεύοντας τους παραδοσιακούς συρτούς ή τσάμικους χορούς. Οι μασκαράδες θα παίζανε τα νούμερα, πουφύλαγαν μυστικά, για να δημιουργήσουν εκπλήξεις.

Το πρωί της Κυριακής, με την τρίτη καμπάνα, όλο το χωριόξεσπιτωμένο βρισκόταν στην εκκλησία. Μόνο οι γενίτσαροι,οι νύφες και οι μασκαράδες λείπανε. Κάνανε τις τελευταίες προετοιμασίες. Μετά την εκκλησία βγαίνανε όλοι στο προαύλιο και οι ευχές έδιναν κι έπαιρναν. Μετά, παρέες παρέες κατέβαιναν στην απάνω πλατεία. Έτσι ήταν τα έθιμα. Εκεί κάθονταν στα τραπέζια οι άντρες και όρθιες ή κοκώνα οι γυναίκες, μόνο λίγες φεμινίστριες, στην άκρη της πλατείας για να κάνουν χάζι.

Το απόγευμα γινόταν το γλέντι στην κάτω πλατεία -στις Μπλικοκιές, όπως την έλεγαν. Την έλεγαν Μπλικοκιές γιατί εκεί ήταν δύο μπλικοκιές, που τη μία τη θυμάμαι κι εγώ. Ήταν αριστερά από το περίπτερο του Πάνου Καλαμπόκη, εκεί περίπου που βρίσκεται το Μνημείο των Πεσόντων. Στη μπλικοκιά αυτή ανεβοκατεβαίναμε και παίζαμε και μαζεύαμε μπλίκοκα, όταν ήμασταν μικρά. Σ’ αυτή κρεμούσε ο μπάρμπαΑλέξης ο Σαπρίκης τα σφάγια για να τα γδάρει και σ’ αυτή ρεμούσαν τους μασκαράδες, κατόπιν αποφάσεως του μασκαροδικαστηρίου.

Πώς άρχιζε το γλέντι της Αποκριάς;

Οι άντρες, νέοι, μεσόκοποι και γέροι, κάθονταν στα τραπέζια και παράγγελναν τον καφέ και μετά το ούζο ή το κονιάκ. Οιμπακάληδες πηγαινοέρχονταν, φέρνοντας τα κεράσματα στα τραπέζια. Καμιά φορά πήγαιναν στις γυναίκες που στέκον-ταν όρθιες και στα παιδιά κανά λουκούμι. Ήταν τα κεράσματα των αντρών.

Η στιγμή πλησίαζε και η αγωνία κορυφωνόταν. Από ποιο δρόμο θα ξεκαμπίσουν τα όργανα με τους γενίτσαρους, τις νύφες και τους μασκαράδες; Συνήθως ξεκινούσαν από τα Γύφτικα και εμφανίζονταν στη στροφή στα Γιουργαρέϊκα ή κάτω τα Σαπρικέϊκα, όταν το γλέντι γινόταν στην απάνω πλατεία.Όταν γίνονταν στην κάτω πλατεία, ξεκάμπιζαν στα Παπαθανασέϊκα ή εμφανίζονταν στη στροφή από τα Τζουβαρέϊκα.Μπροστά πήγαινε η κουστωδία των μασκαράδων, η χωροφυλακή, που άνοιξε το δρόμο διώχνοντας το τσούρμο των παιδιών, που άλλα έτρεχαν με αλλοφροσύνη, κυνηγημένα από τους απαίσιους μασκαράδες, και άλλα πιο ψύχραιμα,τους κορόιδευαν πλησιάζοντας τους και ή τους κεντούσαν με τα καλάμια ή τους ξάμωναν με πέτρες.

Πίσω έρχονταν οι γενίτσαροι και οι νύφες, αγκαλιά εναλλάξ,με σταυρωμένα τα χέρια, χορεύοντας το «τέσσερα πουρτο-κάλια κι ένα χειμωνικό Την Καθαρή Δευτέρα, θα φάμε πιταστές».

Πλησίαζαν στην πλατεία. Τα όργανα κάθονταν στο πατάρι.Οι γενίτσαροι και οι νύφες στο κέντρο για το χορό και οι μασκαράδες φρουρά περιφερειακά, για να διώχνουν τα παιδιάπου πλησίαζαν. Οι γυναίκες σχολίαζαν τις νύφες, τους γενίτσαρους και τους μασκαράδες. Τα παιδιά, άλλα κρύβονταν από φόβο στις αγκαλιές και τα φουστάνια των γυναικών κι άλλα ξάμωναν να πλησιάσουν, για να κοροϊδέψουν τους μασκαράδες.

Άρχιζε ο χορός. Οι γενίτσαροι και οι νύφες χόρευαν το γαϊτανάκι. Το κοντάρι κρατούσε ένας γέρος μασκαράς. Χόρευαντ’ αποκριάτικα τσάμικα με τέτοια χάρη, που δεν ήξερε κανείς τι να πρωτοκοιτάξει. Τα λυγίσματα των χορευτάδων, που μετις μελετημένες στροφές τους έπλεκαν στις πλεξούδες του γαϊτανιού ή τα κέφια όλων, μικρών και μεγάλων, που δεν ήξε-ραν πώς να εκδηλώσουν την πλημμύρα του κεφιού τους; Ξυπνούσε το διονυσιακό πνεύμα της ψυχής. Άλλοι τσούγκριζαντα ποτήρια, χύνοντας το ούζο ή σπάζοντάς τα πάνω στη βίαιη χαρά τους, άλλοι έσερναν τις γυναίκες για χορό, άλλοι άλλα-ζαν τις σκούφιες, άλλοι βερνικώνονταν κι άλλοι παρεξηγούνταν για να τα σιάσουν σε λίγο μ’ ένα καινούργιο ποτήρι,πίνοντάς το σταυρωτά.

Ένας γενίτσαρος με μια νύφη κι ένα μασκαρά περνούσαν μ’ ένα δίσκο για να μαζέψουν κέρματα από τον κόσμο.Με τα χρήματα αυτά θα πλήρωναν το δώρο των γύφτων (των οργανοπαιχτών). Έπειτα χόρευαν άλλους πατροπαράδοτους χορούς, τσάμικους ή συρτούς. Την Ιτιά, τον Ήλιο, το Πουλιά μου Διαβατάρικα, την Παπαδιά, τη Γενοβέφα, τον Περατιανό,την Καραγκούνα, το Μαρία λεν την Παναγιά, τον Κοφτό, τα Παλαμάκια, τα Μανουσάκια και τα σουξέ της εποχής εκείνης.Μετά μπλέκονταν όλοι μαζί χορεύοντας ανακατεμένα. Γενίτσαροι, νύφες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Και το γλέντι κράταγε μέχρι το πρώτο φως του ήλιου.

Από το αρχείο της εφημερίδας τα Σελλαδίτικα Νέα.

Ένα μικρό κομμάτι ιστορίας

Επειδή τα Σελλαδίτικα Νέα γράφουν αλλά και καταγράφουν την ιστορία του χωριού μας, σας παραθέτουμε ένα άρθρο από το φύλλο του Δεκεμβρίου 1993 υπ’ αριθμόν 67 (που αναδημοσιεύθηκε επίσης το Δεκέμβριο του 2016 στο υπ' αριθμόν 187 φύλλο των Σελλαδίτικων Νέων)  το οποίο περιγράφει πώς οικοδομήθηκε το Νηπιαγωγείο και πώς διαμορφώθηκε η τρίτη αίθουσα του Σχολείου. Το κείμενο υπογράφει ο αείμνηστος δάσκαλος του χωριού μας Νικόλαος Χαβέλας.

Σχολικά κτίρια και Συνεταιρισμός

Στα εγκαίνια του γραφείου του Συνεταιρισμού, ο αγαπητός πρόεδρος κ. Πάνος Τζουβάρας αναφέρθηκε στις δραστηριότητες του Συνεταιρισμού, από της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερα.

Εγώ θα αναφερθώ σε δύο αξιόλογα έργα που έγιναν με χρήματα του Συνεταιρισμού και στολίζουν το χωριό μας.

Το σχολικό έτος 1949-1950 υπηρέτησα στο διθέσιο Δημοτικό Σχολειό μας που είχε πολλά παιδιά, με απόσπαση, και το επόμενο έτος με μετάθεση (οργανική θέση) μέχρι της απολύσεώς μου.Επί προεδρίας στο Συνεταιρισμό του μακαρίτη Χρήστου Ζορμπαλά και ταμία του επίσης μακαρίτη Στέργιου Λαμπρόπουλου, το σχολειό προήχθη σε τριθέσιο, όμως τρίτη αίθουσα διδασκαλίας δεν υπήρχε. Κατόπιν πολλών παραστάσεων και ενεργειών μου, απεσπάσθη από το Συνεταιρισμό μας το σεβαστό, για την εποχή εκείνη, χρηματικό ποσό των 20.000 δρχ. Με τα χρήματα αυτά και την επίβλεψη των εργασιών από το μηχανικό της Νομαρχίας Άρτας κ. Πάγκαλο διεμορφώθη ο χώρος κατοικίας του δασκάλου και το γραφείο του σχολείου κι έγινε η τρίτη αίθουσα διδασκαλίας. Αυτό είναι το πρώτο έργο. Το δεύτερο είναι το κτίριο που στεγάζεται σήμερα το Νηπιαγωγείο μας.

Στο σχολειό μας λειτουργούσαν μαθητικά συσσίτια. Μαγερειό και εστιατόριο είχαμε στο παλιό σχολειό (Ξενώνας Αγίου Γεωργίου).Η μετάβαση όμως των παιδιών από το σχολειό στο εστιατόριο δημιουργούσε πολλά προβλήματα με τα πολλά νερά και τα κρύα τους χειμερινούς μήνες. Κατόπιν πάλι ενεργειών μας, όταν ήταν ταμίας του Συνεταιρισμού ο μακαρίτης Νάκος Νάνος, εξουσιοδοτημένος από το διοικητικό συμβούλιο, άρχισε τους θερινούς μήνες στο χώρο του σχολείου εργασίες ανέγερσης οικοδομής για τη στέγαση του μαγειρείου και εστιατορίου, με έξοδα του Συνεταιρισμού.

Το επόμενο όμως σχολικό έτος σταμάτησαν τα συσσίτια και, μαζί με αυτά, οι εργασίες της οικοδομής. Αργότερα, το οικοδόμημα στεγάστηκε, τελειοποιήθηκε και σήμερα στεγάζει το Νηπιαγωγείο.Και τα δύο αυτά έργα έγιναν με χρήματα του Συνεταιρισμού μας, ο οποίος και σήμερα πολλά μπορεί να προσφέρει στο χωριό μας.

 ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΑΒΕΛΑΣ

Αναδημοσίευση από το πρόσφατο φύλλο της εφημερίδας "Τα Σελλαδίτικα Νέα"

Για ποια συνεργασία μιλάμε;

Προχθές, στο καφενείο του Στάθη, ειπώθηκε ότι ο Σύλλογος του χωριού μας, ο «ΠΥΡΣΟΣ», ενδέχεται να πραγματοποιήσει Γενική Συνέλευση, ώστε αυτή να αποφασίσει το πλαίσιο συνεργασίας του με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κομποτίου, μετά την ανάδειξη του θέματος που σχετίζεται με την παραχώρηση της αίθουσας του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας. Χθες, στις 2 Φεβρουαρίου 2016, για πρώτη φορά στην ιστορία του Συλλόγου, το Διοικητικό Συμβούλιο του «ΠΥΡΣΟΥ» αποφάσισε, με πλειοψηφία, να πραγματοποιήσει έκτακτη Γενική Συνέλευση για το πώς θα συνεργάζεται με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κομποτίου.

Αυτό είναι πρωτοφανές και πρωτάκουστο, να ζητούν δηλαδή τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του «ΠΥΡΣΟΥ» να αποφασίσει το χωριό το πώς θα συνεργάζονται οι δύο Σύλλογοι.

Για ποια συνεργασία μιλάμε όμως σήμερα;

Το Συμβούλιο του Πολιτιστικού Συλλόγου Κομποτίου:

Μόνο του αποφάσισε τη δημιουργία μουσικού εργαστηρίου.

Μόνο του έστειλε αίτηση στις 23/09/2015 στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Νικολάου  Σκουφά, με την οποία ζητούσε την αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου του χωριού μας.

Μόνο του αποφάσισε το πώς θα διαμορφωθεί ο χώρος και πώς θα λειτουργεί το μουσικό εργαστήρι.

Μόνο του αποφάσισε/υπολόγισε και ανέλαβε τη μεγάλη οικονομική επιβάρυνση του όλου εγχειρήματος, προφανώς επειδή έχει  πλούσιο ταμείο ή χρηματοδότες με χοντρό πορτοφόλι.

Μόνο του τα αποφάσισε και μόνο του τα οργάνωσε όλα.

Έτσι, αρχές Οκτώβρη  επισκέφτηκε το Συμβούλιο του «ΠΥΡΣΟΥ» για να ανακοινώσει τα παραπάνω και να ζητήσει τη συνεργασία τους, όπως είπε, δηλαδή «την ανοχή σας και να μην μας ΚΥΝΗΓΗΣΕΤΕ». Τι αλήθεια γνωρίζουν ότι έχουν κάνει και τι έχουν αποφασίσει και σκέφτονται να κάνουν και ζητούν να μην τους ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΝ;

Οι  απολυταρχικές εξουσίες, όταν εισβάλλουν σε ένα χώρο πάντα προσπαθούν να βρουν κάποιους «συνεργάτες», ώστε να είναι πιο εύκολη η δουλειά τους (αλλοτρίωση ιδεών-απαλλοτρίωση πραγμάτων).  Αυτές είναι πρακτικές με απόλυτο υπόβαθρο επικυριαρχίας αστικού ή απολυταρχικού καθεστώτος. Το να ζητούν-επιβάλλουν στον «ΠΥΡΣΟ» να αποφασίσει το πλαίσιο συνεργασίας με φόντο την επιστολή του προεδρείου της Αδελφότητας, θυμίζουν άλλες εποχές του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Από τη μία θέλουν συνεργάτες-συνενόχους στις πρακτικές και τις ενέργειές τους και από την άλλη θέλουν να δημιουργήσουν πρόβλημα στις άριστες σχέσεις «ΠΥΡΣΟΥ» και Αδελφότητας. Αν επιθυμούν, ας απαντήσουν οι ίδιοι στην επιστολή της Αδελφότητας και να μην εμπλέκουν τον «ΠΥΡΣΟ» στις όποιες αδυναμίες ή δυσκολίες τους.

Σαν να είναι πολύ πονηρούληδες εκεί στον Πολιτιστικό Σύλλογο Κομποτίου.

Τα παιδιά του «ΠΥΡΣΟΥ» είναι νέα και άπειρα σε τέτοιου τύπου διεργασίες· ταπεινά προτείνω, λοιπόν, να μην προχωρήσουν σε καμία Γενική Συνέλευση, αλλά να συνεχίσουν το έργο τους και τις δραστηριότητές τους, όπως και πριν. Δεν θα λύσει το οποιοδήποτε θέμα-πρόβλημα του Πολιτιστικού Συλλόγου Κομποτίου η Γενική Συνέλευση του «ΠΥΡΣΟΥ», δεδομένου ότι οι χωριανοί μας έχουν τα δικά τους προβλήματα να λύσουν και αυτά τους αρκούν.

Η συνεργασία οποιασδήποτε μορφής ούτε γίνεται ούτε αποτυπώνεται σε κάποιες λέξεις και σε ένα χαρτί, όπως ζητούν από τον «ΠΥΡΣΟ». Η συνεργασία, αφού μιλάμε για τους Συλλόγους, γίνεται ισότιμα με ίσους όρους, με απόλυτη ειλικρίνεια, με αγαθές προθέσεις, με αλληλοκάλυψη και αλληλοβοήθεια, με ενέργειες και δράσεις που θα σφυρηλατούνται και θα παγιώνονται στο χρόνο, πέρα και πάνω από πρόσωπα. Ας αναγνωρίσει τη λάθος κίνησή του ο Πολιτιστικός Σύλλογος Κομποτίου, όσο είναι νωρίς, για το καλό όλων, και ας προβεί στις δέουσες ενέργειες. Άλλωστε, τις όποιες αντιδράσεις και ενστάσεις, που γνώριζαν ότι θα υπάρξουν, θα έπρεπε να τις έχουν προλάβει σε πρώτη φάση με σχετικές συζητήσεις και όχι σε δεύτερη φάση με τετελεσμένα και αποφασισμένα γεγονότα, γιατί τότε είναι πολύ αργά.

Αυτά τα λίγα, ήπια γραμμένα, χωρίς βασανιστικά ερωτήματα και αποκαλύψεις, που θα  μπορούσαν να είχαν γραφεί.

Γιάννης Ν. Χαβέλας, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Ο ΠΥΡΣΟΣ»

Υ.Γ. Το γεγονός ότι δημοσιοποιείται κείμενό μου μετά από 15 χρόνια αποχής, νομίζω ότι έχει τη σημασία του αλλά και τη βαρύτητά του, για κάθε ενδιαφερόμενο.